មានជីវិត គឺមានទុក្ខ ប៉ុន្តែអ្នកមានសិទ្ធិជ្រើសរើស "ទុក្ខ" តាមវិធីផ្ទាល់ខ្លួន។ ដូច្នេះសូមពិចារណា និងជ្រើសរើសវិធីដ៏ត្រឹមត្រូវដើម្បីរស់នៅឱ្យបានល្អ។ ជីវិតពិតជាវេទនាណាស់ នៅពេលដែលអ្នកបានរងទុក្ខគ្រប់គ្រាន់ អ្នកនឹងស្លាប់។ យោងតាមអ្នកនិពន្ធ Mark Manson ថា "សេចក្ដីទុក្ខ" ចែកចេញជា ៤ ដំណាក់កាល ហើយបន្ទាប់ពីអានអត្ថបទនេះ អ្នកគ្រប់គ្នាគួរតែពឹងផ្អែកលើការវិភាគ ដើម្បីដឹងថាពួកគេកំពុង "រងទុក្ខ" ដល់ដំណាក់កាលណា?

១. ដំណាក់កាល ធ្វើត្រាប់តាមអ្នកដទៃ

ពេលកើតមក យើងមិនអាចមើលថែខ្លួនឯងបាន ហើយពឹងលើអ្នកដទៃទាំងស្រុង។ យើងមិនអាចដើរបាន យើងមិនអាចនិយាយបាន យើងមិនអាចរកប្រាក់ចំណូលបានដោយខ្លួនឯង ហើយយើងប្រាកដជាមិនអាចមើលថែខ្លួនឯងបានទេ។ ក្នុងនាមជាកុមារ វិធីធម្មជាតិនៃការរៀនសូត្ររបស់យើងគឺការសង្កេត និងយកតម្រាប់តាមអ្នកដទៃ។ ទីមួយ យើងរៀនជំនាញរាងកាយដូចជាការដើរ និងនិយាយ។ បន្ទាប់មកយើងអភិវឌ្ឍជំនាញសង្គមដោយការមើល និងធ្វើតាមមនុស្សជុំវិញខ្លួនយើង។

ហើយនៅក្នុងឆ្នាំចុងក្រោយនៃកុមារភាព យើងរៀនសម្របខ្លួនទៅនឹងវប្បធម៌សង្គមដោយគោរពច្បាប់ និងទំនៀមទម្លាប់ជុំវិញបរិយាកាសរស់នៅរបស់យើង ហើយព្យាយាមប្រព្រឹត្តតាមរបៀបដែលអាចទទួលយកបាន។ គោលដៅនៃដំណាក់កាលទី ១ គឺបង្រៀនយើងពីរបៀបរស់រានមានជីវិតនៅក្នុងសង្គមនេះ ដើម្បីឱ្យយើងអាចក្លាយជាមនុស្សពេញវ័យដែលពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង និងឯករាជ្យ។ មនុស្សពេញវ័យផ្សេងទៀតនៅក្នុងសហគមន៍នឹងជួយយើងឱ្យឈានដល់ចំណុចសំខាន់នោះតាមរយៈការគាំទ្រ ដូច្នេះយើងអាចធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង និងចាត់វិធានការ។

២. ដំណាក់កាលការរកឃើញដោយខ្លួនឯង

វាដល់ពេលហើយដើម្បីរៀនពីអ្វីដែលធ្វើឱ្យយើងខុសពីអ្វីៗទាំងអស់នោះ។ នេះតម្រូវឱ្យយើងចាប់ផ្តើមធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង ប្រកួតប្រជែងខ្លួនឯង ឈ្វេងយល់ពីខ្លួនឯង និងស្វែងរកអ្វីដែលធ្វើឱ្យយើងប្លែកពីគេ។ ដំណាក់កាលទី ២ ពាក់ព័ន្ធនឹងការសាកល្បង និងកំហុសជាច្រើន ហើយយើងនឹងត្រូវពិសោធន៍ ក្នុងការរស់នៅកន្លែងថ្មី ទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សថ្មី ជួបរបស់ថ្មី និងព្យាយាមទាក់ទងជាមួយមនុស្សថ្មីៗ។

នេះគឺជាដំណើរការនៃការស្វែងរកខ្លួនឯង យើងព្យាយាមអ្វីៗជាច្រើន។ អ្នកខ្លះអាចជោគជ័យ ខ្លះអាចបរាជ័យ។ គោលដៅនៅទីនេះ គឺសម្រាប់អ្នកជ្រើសរើសមួយដែលត្រឹមត្រូវហើយបន្តទៅមុខទៀត។ ដំណាក់កាលទីពីរមានរយៈពេលរហូតដល់យើងចាប់ផ្តើមប្រឈមមុខនឹងដែនកំណត់របស់យើង នេះអាចធ្វើឱ្យមនុស្សជាច្រើនមិនសប្បាយចិត្ត។

មានមនុស្សដែល "បន្តចាប់ផ្តើមអាជីវកម្ម" នៅអាយុ ៣៨ ឆ្នាំនៅតែរស់នៅជាមួយម្តាយរបស់ពួកគេ ហើយនៅតែមិនរកលុយបានបន្ទាប់ពី ១៥ ឆ្នាំនៃការព្យាយាម។ មានមនុស្សដែលមិនអាចមានទំនាក់ទំនងយូរអង្វែងបានទេ ព្រោះគេតែងមានអារម្មណ៍ថានឹងមានមនុស្សល្អជាងនៅតាមផ្លូវ។ នៅចំណុចខ្លះ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែទទួលស្គាល់ការពិត ជីវិតនេះខ្លីណាស់ ក្តីសុបិនរបស់យើងទាំងអស់មិនអាចក្លាយជាការពិតបានទេ។ ដូច្នេះហើយ យើងគួរជ្រើសរើសដោយប្រុងប្រយ័ត្ននូវអ្វីដែលយើងធ្វើបានល្អបំផុត ហើយខំប្រឹងដោយខ្លួនឯងឱ្យអស់ពីចិត្តចំពោះវា។

៣. ដំណាក់កាលអស់ពីចិត្ត

ដំណាក់កាលទី ៣ គឺជាដំណាក់កាលនៃការបង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏រឹងមាំ សម្រាប់ជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ អ្នកបានបែកគ្នាជាមួយនឹងមនុស្សដែលរារាំងអ្នក។ អ្នកបាននិយាយលាទៅហ្គេមដែលខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាឥតប្រយោជន៍។ អ្នកបាននិយាយលាសុបិនចាស់ដែលប្រហែលជាមិនអាចក្លាយជាការពិតក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ។ ដូច្នេះ អ្នកត្រូវផ្តោតខ្លាំងលើអ្វីដែលអ្នកពូកែបំផុត និងអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់អ្នក។

អ្នកត្រូវផ្តោតលើទំនាក់ទំនងសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។ អ្នកត្រូវផ្តោតលើបេសកកម្មមួយរបស់អ្នកក្នុងជីវិត ថាតើវាជាការដោះស្រាយវិបត្តិថាមពលពិភពលោក ឬក្លាយជាសិល្បករឌីជីថល ឬក្លាយជាអ្នកជំនាញខួរក្បាល ឬមានកូនៗហៀរសំបោរ។ អ្វីក៏ដោយ ដំណាក់កាលទី ៣ គឺជាពេលដែលអ្នកសម្រេចបាននូវអ្វីដែលអ្នកចង់បាន។

ដំណាក់កាលទី ៣ គឺជាពេលដែលអ្នកបង្កើនសក្តានុពលរបស់អ្នកនៅក្នុងជីវិតនេះ។ ទាំងអស់អំពីការកសាងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់អ្នក។ តើអ្នកនឹងទុកអ្វីនៅពេលចាកចេញ? តើមនុស្សនឹងចងចាំអ្នកយ៉ាងដូចម្តេច? មិនថាវាជាការស្រាវជ្រាវដ៏សាមញ្ញ របកគំហើញថ្មីដ៏អស្ចារ្យ ឬគ្រួសារដ៏គួរឱ្យស្រឡាញ់នោះទេ ដំណាក់កាលទី ៣ គឺជាពេលដែលអ្នកផ្លាស់ប្តូរពិភពលោកឱ្យខុសពីពេលដែលអ្នកយល់។

៤. ដំណាក់កាលនៃកេរ្តិ៍ដំណែល

នៅពេលដែលពួកគេឈានដល់ដំណាក់កាលនេះ មនុស្សបានចំណាយពេលប្រហែល ៥០ ឆ្នាំក្នុងការវិនិយោគលើអ្វីដែលពួកគេជឿថាមានអត្ថន័យ និងសំខាន់។ គោលដៅនៃដំណាក់កាលនេះ មិនគ្រាន់តែជាការបង្កើតកេរ្តិ៍ដំណែលប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែការធានាថាវានៅបន្ត សូម្បីតែបន្ទាប់ពីអ្នកបានចាកចេញទៅហើយក៏ដោយ។ វាសាមញ្ញដូចជាការជួយជ្រោមជ្រែង និងបង្រៀនកូនចៅរបស់អ្នក ហើយមើលពួកគេឱ្យរីករាយនឹងជីវិត។

អ្នកក៏អាចផ្ទេរគម្រោង ឬការងាររបស់អ្នកទៅសិស្ស ឬអ្នកហាត់ការបានផងដែរ។ អ្នកក៏អាចចូលរួមកាន់តែច្រើននៅក្នុងសកម្មភាពនយោបាយ ដើម្បីអះអាងពីតម្លៃរបស់អ្នកនៅក្នុងសង្គមដែលបានឆ្លងកាត់ភាពចលាចលយ៉ាងច្រើន។ ដំណាក់កាលទីបួនមានសារៈសំខាន់ខាងផ្លូវចិត្ត ព្រោះវាធ្វើឱ្យយើងកាន់តែងាយស្រួលក្នុងការទទួលយកការពិតថា យើងនឹងស្លាប់នៅទីបំផុត។ ក្នុងនាមជាមនុស្ស យើងមានតម្រូវការស៊ីជម្រៅក្នុងការមានអារម្មណ៍ថាជីវិតរបស់យើងមានអត្ថន័យប៉ុនណា៕