លោកស្រីស៑ូនៅធ្វើដំណើរតាមដងវិថីក៏និយាយហា៎!ទូស័ព្ទអ្នកណាខលមកអូ!អីន ឆាយខលមកតើរួចលើកនិយាយអាឡូអីនឆាយឆ្លើយចាសអ្នកម៉ាក់ថកងៃនេះកូនជប់លៀងអបអរអ្នកម៉ាក់នៅផ្ទះបងលី ជុងហើយពេលនេះអ្នកម៉ាក់នៅឯណាទៅលោកស្រីស៑ូ សាននិយាយម៉ាក់រវល់ណាស់អីនឆាយនិយាយម៉ាក់មិនមកទេហ្ហេ!លោកស៑ូសាន និយាយចាំលើកក្រោយទៅហើយក៏បិទទូស័ព្ទហើយក៏យំរួចនិយាយម្នាក់ឯងថាសុំទោសអីន ឆាយម៉ាក់ពិតជាសុំទោសភ្លាមនោះអ្នកបើកឡានលោកស្រីអញ្ជើញទៅផ្ទះឬក៏ចង់ទៅណាទៀតលោកស្រីស៑ូសាន និយាយខ្ញុំមិនចង់ទៅផ្ទះឬក៏ទៅជួបកូនស្រីខ្ញុំដូចគ្នាលោកជូនខ្ញុំទៅណាក៏បានដែរ។

លោកលីជុងនិយាយម៉ាក់និយាយថាគាត់រវល់ហើយកម្មពិធីនេះយើងធ្វើជូនគាត់បើគាត់មិនមកតើម៉េចនិងសប្បាយទៅលោកលីជុងនិយាយហើយចុះអូនគិតយ៉ាងម៉េចវិញអីនឆាយមិនអីទេក្រុមហ៑ុនមានបញ្ហាអ្នកម៉ាក់ពិតជាមិនសប្បាយចិត្តទេអូននិងយករឿងនេះទៅពិក្សានិងលោកប៉ាលោកលីជុងនិយាយមែនតោះទៅអីនឆាយនិយាយអូនទៅម្នាក់ឯងក៏បានដែរបងចាំប្រាប់លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់បងទៅលោកលីជុងនិយាយតែល្ងាចណាស់ហើយតែអីនឆាយនិយាយអូនជិះតាក់សុីបានហើយក៏រត់បាត់ទៅលោកលីជុងនិយាយអីន ឆាយប្រយ័ត្នដួល។សុធារីស្រែកហ្ហេ! គីមស៑ូជីងយើងស្មានតែពីណាគេហើយអ្នកណាឲ្យឯងមកនៅបន្ទប់អ្នកបងគីម ស៑ូជីងនិយាយប្រហើនឯងហ៑ាននិយាយនិងយើងអញ្ចឹងផងសុធារីនិយាយនែ៎!ឯងថាឲ្យអ្នកណាគីម ស៑ូជីងថាឲ្យឯងនិងប្អូនថ្លៃហើយម៉េចមិនទៅរៀបបាយឲ្យបងឯងទៅនៅឈរធ្មឹងដល់ណាទៀតសុធារីនិយាយហ៎ា!ឯងលោកសុធាមកនិយាយធារីនៅណានិងសុធារីនិយាយចាសបងប្រុសខ្ញុំទៅហើយរួចនិយាយផ្ញើរទុកសិនចុះគីមស៑ូជីងនិយាយយាយចាស់ឯងនេះចង់ធ្វើអីខ្ញុំសុធារីបានតែងាកមុខបន្តិចហើយក៏ដើរចេញទៅ។ គីមស៑ូជីងនិយាយបន្តិចទៀតខ្ញុំនិងក្លាយជាលោកស្រីនៅក្នុងផ្ទះដ៏ស្កឹមស្កៃនេះមិនខាន។សុធារីចុះមកនិយាយហ៎ា!សុចិត្រាមកដល់ហើយហ្ហេ!សុចិត្រានិយាយបាទខ្ញុំមកជាមួយលោកប៉ាហើយខ្ញុំមករស់នៅក្នុងផ្ទះនេះជាមួយលោកប៉ានិងអ្នកម៉ាក់សុធារីនិយាយថាម៉េចលោកសុធានិយាយត្រូវហើយគីមស៑ូ ជីងមកដល់រួចនិយាយសុចិត្រាមកឆាប់មករកម៉ាក់មកសុចិត្រារត់ទៅទាំងញញឹមរួចនិយាយថ្ងៃនេះលោកប៉ាជូនកូនទៅដើរលេងស៑ូ ជីងនិយាយហើយសប្បាយទេកូនសុចិត្រានិយាយបាទតែទាស់តែអត់មានអ្នកម៉ាក់ទៅជាមួយគីមស៑ូជីងនិយាយមិនអីទេថ្ងៃក្រោយម៉ាក់និងទៅជាមួយកូនហើយនិងប៉ាជាមិនខានសុធារីអូសដៃលោកសុធាមករួចនិយាយបងកំពុងធ្វើស្អីនិងហើយនេះបើអីនឆាយដឹងគិតយ៉ាងម៉េចហើយអ្នកបងវិញនោះមិនទាន់ដឹងរឿងស្អីផងក៏យកមកនៅផ្ទះជាមួយហើយហ្ហេ!លោកសុធានិយាយរឿងនេះបងនែ៎!អីនឆាយមកឃើញសុចិត្រាញញឹមរួចនិយាយម្នាក់ឯងតិចៗថាស្មានមិនដល់ថាបងស៑ូជីងនិងកូនក៏នៅទីនេះដែរតែភ្លាមនោះសុចិត្រានិយាយអ្នកម៉ាក់ឈឺពោះគីមស៑ូជីងនិយាយអ្នកមីងកូនខ្ញុំឈឺពោះមិននាំកូនខ្ញុំទៅបន្ទប់ទឹកសុធារីនិយាយហើយឯងជាម្តាយម៉េចមិនយកទៅគីមស៑ូជីងនិយាយប្រើតមាត់មិនឈប់តោះកូនទៅជាមួយអ្នកមីងទៅសុចិត្រានិយាយលោកប៉ាកូនទៅបង្គន់មួយភ្លែតបន្តិចទៀតខ្ញុំមកវិញហើយតោះអ្នកមីងសុធារីនិយាយហ្ហេ!ភ្លាមនោះលោកសុធាក៏និយាយហ៎ា!អីនឆាយមកដល់ថ្មើរណានិងមិនឆាប់ចូលផ្ទះមកអីនឆាយនិយាយមកតាំងពីក្មេងម្នាក់នោះហៅលោកប៉ាថាប៉ាមកម្លេះលោកសុធានិយាយប៉ានែ៎!អីនឆាយនិយាយមិនបាច់និយាយទេគ្រាន់តែប្រាប់ខ្ញុំថាប៉ាមិនមែនជាប៉ាក្មេងម្នាក់នោះគេជាកូនបងស៑ូជីងហើយក៏ជាលេខាអ្នកម៉ាក់ដែរឬអ្នកម៉ាក់មិនមកផ្ទះព្រោះតែរឿងនេះប្រាប់មកម៉េចនាំគ្នានៅស្ងៀមមិននិយាយអ្វីអញ្ចឹងលោកសុធាឃើញកូនឈរទឹកភ្នែករលីងរលោងកីនិយាយអីនឆាយស្តាប់ប៉ាសិនរឿងនេះមិនដូចកូនគិតឡើយគីមស៑ូ ជីងនិយាយមែនហើយតែអីនឆាយស្រែកកុំលូកមាត់ខ្ញុំសួរប៉ាខ្ញុំទេលោកប៉ាលោកសុធានិយាយត្រូវសុចិត្រាកូនគីមស៑ូជីងគឺជាកូនបង្កើតរបស់ប៉ាអីនឆាយនិយាយចុះអ្នកម៉ាក់ដឹងរឿងនេះទេស៑ូជីងនិយាយអីនឆាយតែនាងស្រែកកុំមកចេះលោកសុធាងក់ក្បាលរួចនិយាយអ្ហឺ!មកពីប៉ាទើបម៉ាក់កូនអីនឆាយនិយាយលោកប៉ាហេតុអីធ្វើដូចនេះដាក់អ្នកម៉ាក់អញ្ចឹងតើបានជាគាត់មិនមកផ្ទះវិញហើយគីមស៑ូជីងត្រូវជាលេខាម៉ាក់គាត់ស្រលាញ់ស្មើរប្អូនស្រីហើយខ្ញុំក៏ស្រលាញ់នាងដូចបងស្រីគីមស៑ូជីងតើខ្ញុំគួរហៅនាងថាយ៉ាងម៉េចវិញសុចិត្រានិយាយអ្នកម៉ាក់គាត់ជាបងស្រីខ្ញុំមែនទេរួចក៏រត់ទៅកាន់ដៃអីនឆាយរួចនិយាយបងស្រីតែអីនឆាយរុញចេញសុចិត្រាដួលរួចលាន់មាត់ថាអូយ!គីមស៑ូជីងនិយាយដូចជាហួសហេតុពេកហើយនេះកូនក្មេងក៏នាងអីនឆាយនិយាយប៉ុណ្ណឹងវាមិនឈឺស្មើរដែលអ្នករាល់គ្នាធ្វើឲ្យម៉ាក់ខ្ញុំឈឺចាប់លោកប៉ាខ្ញុំសូមប្រាប់ចាប់តាំងពីពេលនេះខ្ញុំឈប់មកជាន់ទីនេះទៀតហើយលោកប៉ាក៏ខ្ញុំឈប់ទទួលស្គាល់ដែរសុធារីនិយាយអីនឆាយរឿងនេះនិយាយគ្នាបានហើយអីនឆាយនិយាយមិនបាច់ខ្ញុំមិនត្រូវការគ្រួសារបោកប្រាស់បែបនេះទេហើយក៏រត់ចេញទៅសុធារីនិយាយអីនឆាយនេះយប់ហើយបងប្រុសមិននិយាយបន្តិចទៅលោកសុធាដកដង្ហើមធំរួចនិយាយបងគ្មានពាក្យអ្វីនិយាយនិងនាងទេចាំនាងស្ងប់ចិត្តចាំបងទៅនិយាយនិងនាងចុះគីមស៑ូជីងនិយាយហើយកូនខ្ញុំនាងក៏ធ្វើបាបសុធារីនិយាយបានហើយឯងមិនឃើញបងប្រុសយ៉ាងម៉េចទេបងប្រុសខ្ញុំជូនបងទៅសម្រាកគីមស៑ូជីងញញឹមហើយក៏និយាយតោះកូនម៉ាក់នាំកូនទៅងូតទឹក។អីនឆាយរត់ចេញពីផ្ទះលោកលីជុងក៏ចាប់ដៃជាប់ភ្លាមនោះអីនឆាយក៏ឱបលោកលីជុងទាំងទឹកភ្នែករួចនិយាយបងប្រុសលីជុងខ្ញុំគ្មានសល់អ្នកណាទៀតទេសូម្បីលោកប៉ាលោកលីជុងសួរមានរឿងអីអីនឆាយនិយាយមែនហើយម៉េចក៏បងមកទីនេះលោកលីជុងនិយាយលោកប៉ាអ្នកម៉ាក់មកឮថាអូនមកផ្ទះម្នាក់ឯងហើយបងមិនជូនមកគាត់ស្តីឲ្យបងខ្លាំងៗណាស់ហើយឲ្យបងមកទទួលអូនដែរ៕

អត្ថបទ លីណា