ជីវិតគឺជាដំណើរបន្តទៅមុខជានិច្ច ដូច្នេះប្រសិនបើអ្នកបន្តផ្តោតលើការឈឺចាប់កាលពីអតីតកាល រាល់ពេលដែលអ្នកមើលទៅក្រោយ របួសនឹងកាន់តែជ្រៅ ហើយអ្នកនឹងគ្មានថ្ងៃអាចអភិវឌ្ឍន៍ខ្លួនឯងបាននោះទេ។ ខាងក្រោមនេះជាសញ្ញាទាំង៤យ៉ាង បើគ្រួសារណាមានលក្ខណៈទាំងនេះ ច្បាស់ជាមានលាភសំណាងច្រើន រីកចម្រើនខ្លាំង៖

១.បំភ្លេចអតីតកាល៖ នៅពេលដែលអារម្មណ៍ល្អ បញ្ហាតូចតាចប្រហែលជាមិនបង្កបញ្ហាធំចំពោះអារម្មណ៍យើងនោះទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលយើងសោកសៅ សូម្បីតែបញ្ហាតូចតាចក៏អាចក្លាយជារឿងធ្ងន់ធ្ងរសម្រាប់យើងដែរ។ ពេលខ្លះអតីតកាលដ៏ឈឺចាប់អាចកើតឡើងវិញនៅពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍មិនល្អ ធ្វើឱ្យយើងមានអារម្មណ៍មិនពេញចិត្តនឹងអ្វីដែលកំពុងកើតឡើង។ បញ្ហាតូចតាចអាចក្លាយជាប្រភពនៃជម្លោះក្នុងទំនាក់ទំនង ជាពិសេសនៅពេលដែលយើងបរាជ័យក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព។ ជីវិតគឺជាដំណើរបន្តទៅមុខ។ ប្រសិនបើអ្នកបន្តផ្តោតលើការឈឺចាប់ រាល់ពេលដែលអ្នកមើលទៅក្រោយ របួសនឹងកាន់តែជ្រៅ។ យើងត្រូវផ្តោតលើបច្ចុប្បន្ន និងដោះស្រាយជម្លោះឥឡូវនេះ។ មានតែការបោះបង់ចោលអតីតកាលប៉ុណ្ណោះ ទើបយើងអាចទន្ទឹងរង់ចាំអនាគតដ៏ត្រចះត្រចង់បាន។

២.មានចិត្តទូលាយក្នុងការធ្វើអំពើល្អ៖ ក្នុងជីវិត ការស្ម័គ្រចិត្ដ និងចិត្តល្អ គឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ក្នុងការកសាងគ្រួសារដែលមានសុភមង្គល និងវិបុលភាព។ យើងអាចធ្វើអំពើសប្បុរសដោយធ្វើអំពើល្អបន្ថែមទៀតជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ពេលធ្វើសកម្មភាពសប្បុរសធម៌ យើងត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរបៀបដែលយើងធ្វើ។ អាកប្បកិរិយា ពាក្យសម្ដី និងសកម្មភាពរបស់យើងត្រូវតែធ្វើដោយមនសិការ និងហ្មត់ចត់។ បើមិនដូច្នោះទេ យើងអាចមានការយល់ច្រឡំ ឬ បង្កឱ្យមានបញ្ហាដោយមិនដឹងខ្លួន។ លើសពីនេះទៀតវាចាំបាច់ក្នុងការពិចារណាពីផលវិបាកនៃសកម្មភាព។ ប្រសិនបើយើងមិនគិតអំពីផលអវិជ្ជមានទេ នោះយើងអាចបង្កលទ្ធផលដែលយើងមិនចង់បាន។ ដូច្នេះហើយ យើងត្រូវពិចារណាឱ្យបានហ្មត់ចត់ មុននឹងធ្វើអំពើសប្បុរសធម៌ ដើម្បីធានាថា យើងមិនបង្កឱ្យមានផលអវិជ្ជមានឡើយ។

៣.កុំបន្ទោសគ្នារឿងតូចតាច៖ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងគ្រួសារ ការស្តីបន្ទោស និងការរិះគន់គ្នាទៅវិញទៅមកចំពោះបញ្ហាតូចតាចអាចនាំឱ្យមានភាពតានតឹង និងជម្លោះបាន។ ជំនួសឱ្យការផ្តោតលើកំហុសរបស់អ្នកដទៃ យើងត្រូវរៀនអភ័យទោស និងមើលគ្រប់បញ្ហាដោយចិត្តអធ្យាស្រ័យ។ ជីវិតទាមទារការអត់ធ្មត់ និងសម្បទាន ការអភ័យទោសមិនមែនជាការទទួលយកកំហុសនោះទេ ប៉ុន្តែជាវិធីមួយដើម្បីរក្សាទំនាក់ទំនងគ្រួសារឱ្យរឹងមាំ។ យើងត្រូវយល់ និងអាណិតអាសូរចំពោះការលំបាករបស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ហើយដឹងគុណចំពោះការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេ។ លុះត្រាតែយើងអាចទទួលស្គាល់ និងទទួលយកកំហុសរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក ទើបយើងអាចកសាងទំនាក់ទំនងគ្រួសារដ៏រឹងមាំ និងសប្បាយរីករាយបាន។

៤.សមាជិកនីមួយៗមានឆន្ទៈ៖ មនុស្សម្នាក់ៗក្នុងគ្រួសារមានសមត្ថភាព និងឆន្ទៈផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីអភិវឌ្ឍ និងរីកចម្រើនក្នុងជីវិត។ ការអត់ធ្មត់ និងការខិតខំប្រឹងប្រែង គឺជាគន្លឹះក្នុងការលើកកម្ពស់ការអភិវឌ្ឍន៍ និងភាពជោគជ័យរបស់សមាជិកនីមួយៗ។ យើងត្រូវចាំថា មនុស្សគ្រប់រូបមានសិទ្ធិសេរីភាព និងជម្រើសផ្ទាល់ខ្លួន។ ការគាំទ្រនិងការលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកគឺជាមធ្យោបាយសម្រាប់ក្រុមគ្រួសាររីកចម្រើនរឹងមាំនិងមានសុភមង្គល។ ក្នុងគ្រួសារ ការគាំទ្រ និងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកគឺមានសារៈសំខាន់ក្នុងការបង្កើតបរិយាកាសវិជ្ជមានដែលជំរុញការរីកចម្រើនរបស់ខ្លួន។ តាមរយៈការគាំទ្រនេះ មនុស្សម្នាក់ៗអាចកាន់តែមានទំនុកចិត្តក្នុងការស្វែងរកគោលដៅ និងការកែលម្អខ្លួនឯង។ សារចុងក្រោយគឺថា ដើម្បីមានគ្រួសារមានសុភមង្គល និងវិបុលភាព យើងត្រូវលះបង់ខ្លួនឯងដើម្បីគ្នាទៅវិញទៅមក ចែករំលែកក្តីស្រឡាញ់ និងការយល់ដឹង។ ការកសាង និងការពារទំនាក់ទំនងគ្រួសារ ទាមទារការប្តេជ្ញាចិត្ត និងការលះបង់ពីសមាជិកនីមួយៗ។ លុះត្រាតែមនុស្សគ្រប់រូបក្នុងគ្រួសារធ្វើចំណែករបស់ពួកគេ និងចែករំលែកក្តីស្រឡាញ់ ទើបយើងអាចបង្កើតបរិយាកាសរីករាយ និងកក់ក្តៅសម្រាប់ទាំងអស់គ្នា៕