ជីដូនជីតារបស់យើងមានជំនឿជាយូរមកហើយថាការបណ្តុះគុណធម៌របស់ឪពុកម្តាយនឹងកំណត់ថាតើពួកគេនឹងចិញ្ចឹមកូនរបស់ពួកគេឱ្យក្លាយជាមនុស្សប្រភេទណា។ ហើយការបញ្ចេញមតិរបស់កុមារនឹងឆ្លុះបញ្ចាំងពីពាក្យសម្ដី សកម្មភាព និងគុណសម្បត្ដិរបស់ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ។ ក្រោមការអប់រំរបស់ម្តាយ កូនក្លាយជាមនុស្សឯករាជ្យ និងមានទំនួលខុសត្រូវ។ ឪពុកម្តាយល្អនឹងព្យាយាមឱ្យអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីក្លាយជាមនុស្សដែលមានគំរូ ចក្ខុវិស័យ និងការយល់ដឹង បន្ទាប់មកបញ្ជូនវាទៅកូនៗរបស់ពួកគេ ដូច្នេះពួកគេមានបន្ទាត់ចាប់ផ្តើមខុសគ្នា។

១.ឪពុកម្តាយគឺជាគំរូដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់កូនរបស់ពួកគេ៖ គ្រូបង្រៀនជនជាតិអាមេរិកដ៏ឆ្នើមម្នាក់បាននិយាយថា« គំរូរបស់ឪពុកម្តាយគឺជាអនាគតរបស់កុមារ គ្មានកុមារណាម្នាក់ក្លាយជាឥស្សរជនភ្លាមៗនោះទេ ពួកគេសុទ្ធតែមានហេតុផលនៅពីក្រោយពួកគេ ដែលគ្រប់គ្នាអាចមើលឃើញ។ មូលហេតុគឺនៅក្នុងគ្រួសារ ហើយដើមកំណើតគឺអាស្រ័យលើឪពុកម្តាយ»។ ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយ យើងមិនអាចសុំកូនដោយឯកតោភាគីដើម្បីបំពេញតាមការរំពឹងទុករបស់យើងបានទេ។ ឪពុកម្តាយគួរណែនាំកូនៗរបស់ពួកគេជាមួយនឹងឧទាហរណ៍ និងសកម្មភាពជាក់ស្តែង ខណៈពេលដែលព្យាយាមកែលម្អខ្លួនឯង។ មានតែវិធីនេះទេដែលកូនអាចរៀនរឿងល្អៗពីឪពុកម្តាយ រួមទាំងចំណេះដឹង និងសីលធម៌របស់មនុស្ស ព្រោះឪពុកម្ដាយជាគំរូដ៏ច្បាស់បំផុតសម្រាប់កូន។ ឪពុកម្តាយល្អនឹងក្លាយជាអំណោយដ៏អស្ចារ្យដល់ជីវិតរបស់កុមារ។

២.កុមារគឺជាកញ្ចក់របស់ឪពុកម្តាយ៖ កូនជាច្បាប់ចម្លងរបស់ឪពុកម្ដាយ ឪពុកម្តាយជាមនុស្សបែបណា កូននឹងក្លាយជាមនុស្សបែបនោះ។ អ្នកអប់រំ Suhomlinski ធ្លាប់បាននិយាយថា “រាល់ពេលដែលអ្នកឃើញក្មេងៗ អ្នកកំពុងឃើញខ្លួនឯង អ្នកបង្រៀនកូនអ្នក ហើយអ្នកក៏កែខ្លួនឯងដែរ»។មាតាបិតាយល់ថា បើគេចង់ចិញ្ចឹមកូនឱ្យបានល្អ នោះដំបូងគេត្រូវកែខ្លួនឯងជាមុនសិន ព្រោះរូបភាពរបស់អ្នកគឺជាអនាគតរបស់កូន។

អ្នកប្រាជ្ញម្នាក់ធ្លាប់និយាយថា៖ «ខ្ញុំព្យាយាមធ្វើឲ្យខ្លួនឯងកាន់តែប្រសើរឡើង ដើម្បីឲ្យក្មេងៗឃើញសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការគោរព។ ពេលនោះទើបកូនរៀនពីគុណធម៌ខ្លះពីឪពុកម្តាយ ដូច្នេះហើយខ្ញុំមិនចង់ឈប់កែលម្អខ្លួនឯងនោះទេ» ព្រោះវាជាវិធីដែលអាចជួយកូនខ្ញុំឱ្យក្លាយជាមនុស្សល្អនៅក្នុងសង្គមបាន៕