បច្ចុប្បន្ននេះ យុវវ័យជាច្រើនមានគំនិតចង់ចាប់ផ្តើមចេញរកស៊ី ធ្វើអាជីកម្មផ្ទាល់ខ្លួន ដោយពឹងលើដៃខ្លួនឯងក្នុងការកសាងឡើង។ ប៉ុន្តែក្រៅពីនោះ ក៏មានមនុស្សដែលទោះបីជាព្យាយាមច្រើនដងក៏នៅតែបរាជ័យក្នុងការចាប់ផ្តើមអាជីវកម្ម។

សម្រាប់អ្នកប្រកបអាជីវកម្មត្រូវមានចិត្តរហ័សរហួន មានទស្សនៈវិស័យប្លែកពីគេ និងការនិយាយស្ដីប្រកបដោយសិល្បៈ។ យ៉ាងណាមិញ ក្រៅតែពីចំណុចទាំងប៉ុន្មាននេះហើយ ចាស់ៗពីដើមក៏តែងតែផ្ដាំដល់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយផងដែរថា "បើមុខមិនរីក មិនចេះញញឹម កុំចេញរកស៊ី"។

ចាស់ៗគាត់បានសង្កត់ធ្ងន់ថា៖ ស្នាមញញឹមស្មើនឹងថ្នាំប៉ូវកម្លាំង ១០ ដូស។ ស្នាមញញឹមដ៏ភ្លឺស្វាងអាចកាត់បន្ថយចម្ងាយរវាងមនុស្សពីរនាក់បានយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដែលបណ្តាលឱ្យមនុស្សចម្លែកពីរនាក់ដែលមិនស្គាល់គ្នា បង្កើតអារម្មណ៍ជឿជាក់ដោយអចេតនា។ នេះក៏ជាការធានាដ៏រឹងមាំសម្រាប់ប្រតិបត្តិការរលូនផងដែរ។ សូមគិតមើលថាតើមានហាងប៉ុន្មានដែលប្រជែងគ្នាតាមដងផ្លូវ។

ក្រុមហ៊ុននីមួយៗមានលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់វា ហើយហើយគ្រប់ក្រុមហ៊ុនទាំងអស់ គឺពឹងផ្អែកលើសកម្មភាពផ្សព្វផ្សាយផ្សេងៗគ្នា និងស្តង់ដារឧស្សាហកម្មនៃឧត្តមភាពដើម្បីស្វែងរកភាពរីកចម្រើន។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលអាចធ្វើឱ្យភ្ញៀវចងចាំបានយូរនោះគឺរសជាតិ និងអាកប្បកិរិយារបស់ម្ចាស់។

ទឹកមុខញញឹមប្រាកដជាផ្តល់ឱ្យភ្ញៀវនូវបទពិសោធន៍កាន់តែប្រសើរ។ សេវាកម្មប្រភេទនេះមានការយកចិត្តទុកដាក់បំផុត និងជាអាវុធដ៏មានឥទ្ធិពលក្នុងការរក្សាអតិថិជនឱ្យត្រលប់មកវិញ។ នៅក្រោមលក្ខខណ្ឌដូចគ្នា បុគ្គលដែលមានពាក្យសម្ដីពីរោះ និងទឹកមុខញញឹមនឹងទាក់ទាញចិត្តអតិថិជនបានកាន់តែច្រើន។

ចំណែកចំណុចទីពីរនៃការរកស៊ីនោះគឺ បើមិនតឹងរឹង ច្បាស់លាស់ទេ កុំបើកហាងរកស៊ី កុំធ្វើជាថៅកែ។ នេះមិនមែនមានន័យថា ការរកស៊ីត្រូវតែតឹងតែង ការគ្រប់គ្រងកូនចៅត្រូវតែរិតត្បិតទេ ប៉ុន្តែមានន័យថាអព្យាក្រឹត្យ។ ដោយសារតែគោលបំណងនៃការធ្វើអាជីវកម្មគឺច្បាស់លាស់ណាស់ ពោលគឺរកប្រាក់ចំណេញ និងប្រមូលលុយចូលហោប៉ៅ។

នេះមិនស្របនឹងការគ្រប់គ្រងដោយស្មោះត្រង់ទេ។ ការធ្វើស្រែចម្ការឱ្យបានល្អមិនមែនស្ថិតលើដីភក់ទេ តែវាស្ថិតលើជំនាញច្បាស់លាស់។ គោលបំណងនៃភាពស្ទាត់ជំនាញ គឺដើម្បីកាត់បន្ថយភាពតានតឹង និងគ្រប់គ្រងទំនាក់ទំនងរវាងបុគ្គល៕